Pedagogika Serca – miłość w wychowaniu

Miłość to najpiękniejsze uczucie, jakie istnieje, napędza świat i nadaje mu barw. Bez tej niezwykłej wartości nie ma mowy do dobrym wychowaniu. Dlatego w wychowaniu warto zwrócić uwagę na współczesny nurt, jakim jest Pedagogika Serca.

Miłość – pożywienie zgłodniałego, woda czysta spragnionego, słońce człowieka zziębniętego, nieodzowna energia życia.

Pedagogika Serca jest nurtem, zaczerpniętym od Marii Łopatkowej, która jako pierwsza zwróciła szczególną uwagę na miłość w życiu człowieka i w procesie wychowania. Miłość jest podstawą, pedagogiki i ma na celu wspieranie dziecka w rozwoju uczuć wyższych, czyli do realizowania prawa dziecka do miłości. Jest to niezwykle ważne, ponieważ jej brak powoduje u człowieka chorobę, cierpienie i psychiczne kalectwo. Miłość ma moc sprawczą, tworzy świat i stanowi podstawę zdrowia emocjonalnego. Dzieje się tak, ponieważ człowiek jest psychofizyczną całością i aby jego rozwój przebiegał prawidłowo, musi mieć zapewnione odpowiednie warunki. Jeśli nie dostarczy się mu odpowiednich składników do budowy sfery duchowej, powstaje niedorozwój. Niedobór pozytywnych uczuć powoduje brak zdolności kochania, natomiast dusza dziecka, tak jak i ciało, potrzebuje zdrowego pokarmu, czym jest miłość – słynna witamina M.

Autorka uważa, że: „Pedagogika serca uznaje prawo dziecka do miłości, czyli do kochania i bycia kochanym, za prawo naczelne w sferze duchowej (…). Miłość w pedagogice serca rozumiana jest jako pozytywna więź uczuciowa dziecka z ludźmi i światem, rozwijana i utrwalana na zasadach etycznych wywodzących się z miłości jako wartości uniwersalnej.” Natomiast końcowym celem wychowania emocjonalnego jest urzeczywistniona miłość, stanowiąca pozytywną, altruistyczną i życzliwą postawę życiową, która sprawia, że człowiek może o sobie powiedzieć: „Kocham, więc jestem”.

Pedagogika serca wprowadza szczególną pieczę rodzicielską do wychowania dzieci. W relacjach pomiędzy rodzicami a dzieckiem, powinna występować mądra, wymagająca miłość i nie należy stosować gróźb czy siły. Dziecko powinno podlegać opiece, trosce i autorytetowi ducha i serca rodziców. Nie można na wszystko dziecku pozwalać, ale także nie wolno ciągle karać. Jedynym wyjściem jest zgłębienie tajemnicy miłości, odrzucenie osamotnienia i cierpienia na rzecz drugiej istoty, pohamowanie egoistycznych pobudek i dopuszczenie myśli, że powołaniem każdego człowieka jest MIŁOŚĆ. Zdolność kochania musi zostać ukształtowana w psychice, po to, aby stała się ośrodkiem życia, nadając mu sens i barwę. Bo tylko dzięki miłości, życie człowieka będzie udane. Dlatego warto żyć dla miłości, ale trzeba umieć z nią żyć.

Człowiek rodzi się ze zdolnością kochania, ale trzeba ją wciąż kształtować i rozwijać. Miłość jest postawą i przejawia się w stosunku emocjonalnym do ludzi, czyli formuje się w procesie rozwoju uczuć. Pomimo tego, że jej etapy są różne, to istota jest wciąż ta sama, a jest nią kochanie. Dlatego w wychowaniu dziecka należy wykorzystać wszelkie możliwe szanse bogacenia się, czyli rozumu i uczuć. Bardzo ważne jest traktowanie miłości, jako pozytywnej wartości dobra, której głównym priorytetem jest rozwój. Trzeba także umieć kształtować wobec niej mądre postawy. Dzieje się tak, ponieważ zespolenie i zdolność w funkcjonowaniu miłości i rozumu oraz zdolności myślenia i kochania, dają najwięcej pożytku człowiekowi, a więc i całemu społeczeństwu.

Nie ma w życiu lepszej okazji do stworzenia najpiękniejszego z rodzajów miłości, jak powołanie na świat i wychowanie przez rodziców człowieka. Jednak, jeśli rodzice nie potrafią kochać, nie powinni wychowywać dzieci. Ponieważ dojrzała miłość jest dużym wyzwaniem i nie każdy człowiek może temu sprostać. Dlatego naucz się kochać siebie! Jest to warunek, pozwalający na umiejętne obdarowanie uczuciem miłości innych ludzi. Akceptując siebie, swoje słabe i mocne strony, wady i zalety oraz wygląd i całą osobowość, doprowadzamy do pokochania własnej osoby. Jest to jedyny warunek, aby umieć kochać drugiego człowieka, dawać miłość innym, jednocześnie czując się kochanymi i szczęśliwymi. To najprostsza i najważniejsza zasada miłości i szczęścia. Ponieważ dzięki temu będziemy w stanie kochać własne dzieci i dawać im poczucie przynależności, spokoju oraz szczęśliwe dzieciństwo.

W miłości zawiera się wszystko. Jest ona tak piękną wartością i wzniosłym uczuciem, natomiast każdy, kto pozna jej smak zrozumie, że został stworzony do miłości i dla miłości. Miłość nadaje codzienności inną barwę, nową jakość oraz wyższy wymiar. Dzięki niej człowiek może dokonać wszystkiego. Dlatego ukazujmy i przekazujmy tą prawdę dzieciom, a świat będzie lepszy!

Źródło:
M. Łopatkowa, Pedagogika serca.
B. Dymara, Dziecko w świecie wartości.
Fotografia: flickr.com – Charlotte