Miłość – najsłynniejsza witamina „M”

Kto z nas nie kocha? Nie ma osoby, która nie doświadczyła tego niesamowicie pięknego uczucia, jakim jest miłość. Każdy człowiek może kochać, ponieważ jest stworzony do miłości. Taka jest nasza natura. Jednak zastanawiając się głębiej i zastanawiając się, czym tak naprawdę jest miłość, możemy się zagłębić w sterty naukowych definicji, przedstawiających ją jako głębokie, wszechogarniające uczucie, pewnego rodzaju przyjemność, siłę łączącą wszystkie istoty i elementy świata ożywionego oraz nadającemu mu harmonię, czy jedną z najważniejszych wartości w życiu człowieka. Tak naprawdę o miłości można napisać niejedną pracę, ponieważ stanowi bardzo rozbudowane i skomplikowane pojęcie. Lecz nie można jej jednolicie zdefiniować, ponieważ stanowi całkowicie subiektywną emocję, na którą składa się wiele przeżyć i znaczeń, a każdy człowiek rozumie ją na własny, określony sposób. Uczucie to wpływa zarówno na postrzeganie świata, zachowanie, stan ducha i nastrój ludzi, którzy kochają, jak również na odnoszenie się osób do siebie i otoczenia oraz na istnienie życia na świecie.

„Miłość jest najwyższym sensem istnienia” – Ernest Hemingway

Miłość odgrywa bardzo dużą rolę w życiu dziecka i stanowi niezwykle ważną wartość w jego prawidłowym wychowaniu. Jest także najważniejszą i ponadczasową wartością uniwersalną, ponieważ towarzyszy człowiekowi na każdym etapie rozwoju, od urodzenia, aż do śmierci. Nie jest łatwym uczuciem, ale stanowi fundamentalną wartość w życiu ludzkim, i jest powołaniem każdego człowieka, niezależnie od stopnia osiągniętej przez niego dojrzałości. Jeśli człowiek nie będzie starał się rozwinąć swej osobowości, to wszystkie próby miłości zostaną skazane na niepowodzenie. Dlatego, aby kochać innych należy wiedzieć czy potrafimy obdarzyć kogoś silnym uczuciem i pielęgnować go tak, aby nie zgasło, ponieważ miłość nie wymaga przelotnej afektacji, lecz trwałych i widocznych postaw.

Erich Fromm, autor książki pt. „O sztuce miłości”, powiedział kiedyś, że: „Miłość to pozytywna emocjonalna postawa wobec ludzi i świata”. Jest ona postawą, będącą życzliwym stosunkiem do wszystkich ludzi zamieszkujących ziemski glob. Oznacza to, że powinniśmy być otwarci i przychylni dla każdego człowieka, bo tylko tak rozumiane powszechne braterstwo stanowi marzenie ludzkości. Miłość nie jest łatwym uczuciem, które może stać się udziałem każdego człowieka, niezależnie od stopnia osiągniętej przez niego dojrzałości. Tak naprawdę, wszystkie próby miłości przez człowieka muszą zostać skazane na niepowodzenie, jeśli nie będzie się on starał rozwinąć swej osobowości, do zdobycia twórczej postawy życiowej. Miłości do drugiej osoby nie można osiągnąć, jeśli człowiek nie zdobędzie umiejętności kochania bliźniego, pokory, odwagi, wiary czy zdyscyplinowania. A przede wszystkim, kiedy nie będzie umiał kochać siebie!

Musimy umieć kochać innych, co oznacza, że miłość jest sztuką. Nie jest ona łatwa, ale można się jej nauczyć – jak przyjmuje Fromm. Uważa on, że miłości można się nauczyć, tak samo jak innych nauk, np. medycyny, i aby to osiągnąć należy najpierw opanować teorię, a następnie praktykę. Jednak warunkiem jest ciągłe i maksymalne zainteresowanie sztuką, którą chcemy opanować. Człowiek musi wysilić się i poświęcić miłości, a wszystko po to, aby nauczyć się kochać i rozumieć innych ludzi, jak również musi uczyć jej innych ludzi. Gdy osiągnie tą umiejętność będzie w stanie kochać całym sobą i tak naprawdę zrozumie, czym jest miłość. Ponieważ „bez miłości ludzkość nie mogłaby istnieć ani jednego dnia.” Nie przetrwałaby w samotnym świecie nie mając obok siebie bratniej duszy, ani w sobie zdolności miłowania.

Najgłębszą potrzebą człowieka jest przezwyciężenie osamotnienia. Każdy człowiek, w pewnym okresie życia uświadamia sobie, jak bardzo jest samotny i dlatego potrzebuje drugiego człowieka. Chce przezwyciężyć to uczucie i „opuścić więzienie samotności”, dlatego dąży do połączenia się z innymi, a stać się to może tylko poprzez miłość. Pragnienie zjednoczenia się z drugim człowiekiem jest najpotężniejszym działaniem i jednocześnie motywacją ludzi. Stanowi podstawową namiętność i siłę utrwalającą relacje w całych społeczeństwach i życiu wszystkich ludzi. To właśnie miłość stanowi aktywną siłę w człowieku, co oznacza, że jest niezwykłą siłą przebijającą mury samotności, które otaczają człowieka. Tylko dzięki miłości można przezwyciężyć uczucie izolacji i osamotnienia, przełamać lody i dotrzeć do bliźniego, jednocześnie pozostając sobą i zachowując własną osobowość (własne JA). Tylko w miłości dwie istoty stają się jedną, pozostając jednocześnie dwiema odrębnymi osobami, co stanowi pewien paradoks i niezwykłą tajemnicę Świata. Ludzie łączą się w pary i kochają. A dzieje się tak, ponieważ miłość nadaje sens i cel ludzkiemu istnieniu!

Maria Łopatkowa autorka dzieła pt. „Pedagogika serca”, uważa, że najwyższą miarą miłości jest gotowość oddania życia za osobę, którą kochamy. Miłość nie wymaga przelotnej afektacji, lecz trwałych, widocznych postaw. Przez poświęcenie człowiek jest w stanie pokazać, jaka jego miłość jest naprawdę. Dlatego w rozumieniu autorki, miłość jest „uczuciem pięknym i wielkim, nawet gdy występuje w elementarnej postaci o niskiej dozie emocji”. I to właśnie stanowi jej istotę.

Czym więc jest miłość? Jest to uniwersalna i ponadczasowa wartość, nadająca sens ludzkiemu istnieniu. Powoduje zjednoczenie się ludzi różniących się między sobą: wiekiem, narodowością, wyznaniem, kulturą, sposobem życia czy poglądami politycznymi. Każdy człowiek, ma w sobie miłość i tylko od niego zależy czy otworzy serce na bliźniego i pozwoli dojrzeć swej miłości. Każdy, bez wyjątków, może kochać, wystarczy tylko chcieć. Potęga miłości jest ogromna i określa nasze istnienie. Dlatego pamiętaj: Warto żyć dla kogoś, kogo kochamy, bo tylko w taki sposób zostaje potwierdzona prawda, że człowiek rodzi się z miłości, dla miłości i do miłości.

Źródło:
M. Łopatkowa, Pedagogika serca.
E. Fromm, O sztuce miłości.