Koncepcje: Karl Linke

Napisano przez

Karl Linke (1883-1938) to pedagog austriacki, twórca metody nauczania łącznego (lub nauczania całościowego), powstałej w latach ’20 XX wieku.

Głównymi założeniami metody było:

  • Uznanie nauczania przedmiotowego na pierwszym szczeblu szkoły za przedwczesne.
  • Sprzeciwianie się rozdrabnianiu wiedzy.
  • Zrezygnowanie z przedmiotowego układu treści kształcenia, na rzecz wprowadzenia zagadnień o charakterze kompleksowym, których źródłem jest środowisko tzw. ośrodki życia.
  • Łączenie celów wychowawczych (np. kształtowanie postawy miłości do ojczyzny) z celami dydaktycznymi (np. poznawanie przyrody, sztuki ludowej)
  • Przechodzenie od tematyki najbliższej dzieciom, do odległej.
  • Uznanie, że poznawanie otoczenia powinno następować głównie przez wycieczki.
  • Podział materiału nauczania na: naukę ojczystą (naukę o życiu) oraz nauczanie wyrażania się (przez kształt i bryłę, poprzez mowę, pismo, dźwięk, przez liczbę, ruch).
  • Kładzenie nacisku na aktywność i samodzielność uczniów.

Karl Linke za podstawowe elementy uważał „ośrodki życia” i „ośrodki rzeczy”. Pedagog twierdził, że należy pozwolić dzieciom przyswajać wiedzę zaczynając od kręgów życia, obejmujących poszczególne wycinki rzeczywistości przyrodniczej i społecznej, do poznania w kręgach rzeczy odpowiadających poszczególnym dyscyplinom nauk i nauczania przedmiotowego. Oznacza to, że w najniższych klasach dzieci powinny uczyć się o najbliższym otoczeniu, następnie o życiu i krajobrazie miejsca rodzinnego, a w wyższych klasach, dzieci poruszały temat szerszego kręgu zainteresowań.

Program nauczania. Główną tematyką treści nauczania były sprawy ojczystego kraju. Na program nauki na szczeblu elementarnym składały się ośrodki życia, które były wybranymi częściami życia przyrody i człowieka. W kolejnych latach wprowadzano uczniów w coraz szerszy krąg rzeczy i zjawisk.

Metoda nauczania. Obserwacja zjawisk przyrody, życia i pracy ludzi. Uczniowie skupiali się przede wszystkim na zdobywaniu wiedzy krajoznawczej, historycznej, obyczajowej i społecznej. Natomiast zdobyte wiadomości przedstawiali za pomocą kształtów, barw, liczb i ruchu.

Rola nauczyciela. Nauczyciel wspomagał ucznia, w jego samodzielnej pracy.

Negatywna strona metody. Wszelką uwagę zajmowało nauczanie krajoznawstwa, a bardzo mało uwagi czasu poświęcano ćwiczeniom o charakterze sprawnościowym.

Źródło:
B. Milerski, B. Śliwerski, Pedagogika.
Zdjęcie: pressfoto