Czynniki sprzyjające miłości

Miłość to niesamowite uczucie, którego możemy się nauczyć. Ale w czym się przejawia i co należy zrobić, żeby opanować ją do perfekcji oraz nauczyć jej dzieci? Jak wiadomo, dziecko jest dobrym obserwatorem, naśladującym zachowania rodziców i bliskich mu ludzi. Dlatego warto dawać przykład, aby umiało wyrażać uczucia i utożsamiało się z nimi. Wtedy rozwój człowieka będzie przebiegał prawidłowo, gdyż człowiek jako psychofizyczna całość potrzebuje miłości do osiągnięcia zdrowia emocjonalnego, braku cierpienia i psychicznego kalectwa. Moc zawarta w miłości potrafi wiele zdziałać i to właśnie ona odpowiada za rozwój i obronę człowieczeństwa.

Stanie się tak, jeśli zostaną spełnione warunki zaistnienia uczucia miłości, które zamieszczam poniżej. Moim zdaniem jest to 5 najważniejszych postaw, których zaistnienie sprzyja rozwojowi miłością:

1. Dawanie – to najwyższy przejaw mocy. Jest to doświadczanie własnej siły, potęgi czy bogactwa. Podczas dawania człowiek doznaje radości i czuje się szczęśliwy. Dzieje się tak, ponieważ może przekazać siebie, a swoją miłością obdarzyć inne osoby. Człowiek przekazuje to, co w nim najcenniejsze, czyli uczucia, zrozumienie, zainteresowania, wiedzę, humor – wszystko to, co może ujawnić i czym wzbogaci drugiego człowieka oraz poczucie jego i własnego istnienia. Człowiek nie daje, aby otrzymywać. Dzieje się to samoczynnie, ponieważ ofiarowując własną miłość, automatycznie staje się odbiorcą i wspólnie dzieli radość z tego, co powstało. Już Hermann Hesse powiedział, że „Jedynie miłość nadaje sens życiu. Dlatego im bardziej będziemy zdolni do miłości i dawania siebie innym, tym bardziej sensowne będzie nasze życie”.
2. Troska i zainteresowanie – uświadamia człowiekowi, że jest kochany i zadbany. Troska przejawia się m.in. w miłości matki do dziecka, która troszczy się o niemowlę, karmi je, przewija i stara się zapewnić wszelkie możliwe wygody, a wszystko po to, żeby dziecko mogło rozwijać się prawidłowo i czuło się kochane. Z tym pojęciem łączy się całkowite zainteresowanie się życiem i rozwojem tego, kogo kochamy. Aby kochać, należy pracować dla czegoś, aby widoczne były skutki naszej pracy. Ponieważ miłość i praca stanowią rzeczy nierozłączne. Należy interesować się postępowaniem kochanej nam osoby, pomóc w rozwijaniu jej talentów i stwarzać warunki do pełnego wykorzystania potencjału w niej tkwiącego. Jednocześnie należy pracować nad sobą, swoimi wadami i słabościami, ponieważ kochając jesteśmy z stanie osiągnąć wszystko.
3. Poczucie odpowiedzialności – powinno być rozumiane jako akt dobrowolny, a nie przymuszony. To poprzez miłość do innych osób człowiek uświadamia sobie, że staje się odpowiedzialny za siebie i za innych. Ponoszenie odpowiedzialności za dziecko polega na trosce o potrzeby fizyczne. Natomiast w miłości pomiędzy dorosłymi ludźmi odpowiedzialność dotyczy przede wszystkim potrzeb psychicznych. Dorastanie do wiernej miłości i odpowiedzialność za drugiego człowieka została pięknie przedstawiona w powieści Antoine de Saint-Exupéry pt. „Mały Książe”. (Któż nie zna tej książki?) To właśnie tytułowy Mały Książę przemierza szereg planet, aby poznać, czym jest przyjaźń, miłość i odpowiedzialność. Na Ziemi dzięki lisowi dowiaduje się, że jeżeli się kogoś oswoi, to jest się tej osobie potrzebnym i jedynym na świecie. Człowiek staje się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoił. Poświęca wiele czasu, kochanej osobie, troszczy się o nią i dzięki stworzonym relacjom, czuje się odpowiedzialny. Taki ogromny przejaw miłości jest piękny i prawdziwy. Lis uzmysławia bohaterowi, że „dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.” Jest to prawda, o której wielu ludzi zapomina, ale jeśli człowiek poświęca komuś wiele czasu, staje się dla niego cenny, wartościowy i kochany. Jest to równoznaczne z troską o bezpieczeństwo, pełnym zainteresowaniem i ponoszeniem odpowiedzialności za potrzeby fizyczne i psychiczne człowieka. Drobne czyny, często niewidoczne mają największe znaczenie i są najpiękniejszym przejawem miłości.
4. Poszanowanie – oznacza zdolność przyjmowania i akceptowania człowieka takim, jaki jest, oraz zdawanie sobie sprawy z tego, że każdy człowiek jest odmienną indywidualnością i jest niepowtarzalny. Poszanowanie jest pragnieniem tego, aby człowiek mógł się rozwijać i rosnąć, takim, jaki jest, a nie zmienianiem nikogo na siłę, według własnych upodobań. To właśnie dzięki poszanowaniu człowiek chce, aby kochana osoba rozwijała się według własnego dobra. Jeśli kocha się człowieka, stanowi się z nim jedność i nie należy zmieniać go według osobistych potrzeb, ani wykorzystywać jako narzędzia celów. Jak zauważa Fromm, poszanowanie łączy się i opiera się na wolności, ponieważ „miłość jest dzieckiem wolności, nigdy zaś ujarzmienia”, co oznacza, że, aby mówić o poszanowaniu, należy być niezależnym, nie panować nad nikim i nikogo nie wyzyskiwać.
5. Poznanie – przenika do sedna miłości. Dzieje się tak, gdy człowiek przestaje skupiać się na samym sobie i zaczyna zauważać sprawy drugiego człowieka. Człowiek, który chce przezwyciężyć osamotnienie, chce zespolić się z drugim człowiekiem, przez co pragnie przeniknąć tajemnicę duszy drugiej osoby i dotrzeć do jej sedna. Drogą do pełnego poznania jest akt miłości, który wykracza poza myśli i słowa. Jest pogrążeniem się w przeżycie zespolenia. Jednak, aby osiągnąć pełne poznanie w akcie miłości, niezbędnym warunkiem jest poznanie psychologiczne. Należy obiektywnie poznać siebie i drugiego człowieka, aby wiedzieć, jaki jest naprawdę i przezwyciężyć jego nieprawdziwy obraz, będący naszym wyobrażeniem o nim. Pewne jest, że bez miłości nie pozna się człowieka, ponieważ poznać można tylko to, co się kocha. Najlepiej poznanie człowieka wyraziła O. Tokarczuk, w książce pt. „Gra na wielu bębenkach”, pisząc: „Czy miłość nie jest w gruncie rzeczy poznaniem? Czy dlatego ludzie tak pragną swoich ciał, nie dla przyjemności, ale żeby zbliżyć się na najbliższy możliwy dystans? To penetrowanie zakamarków ciała, przedzieranie się przez wszelkie granice, dążenie do środka, poszukiwanie wewnętrznej strony.” Przez tą myśl autorka przekazuje prawdę, że ludzie chcąc zbliżyć się do siebie i pokonać własną samotność, muszą się poznać i poprzez miłość zgłębić własną istotę.

Powyższe postawy sprzyjają powstaniu miłości, jednak należy ciągle nad nimi pracować, aby nasza miłość była pełna, prawdziwa i wartościowa. Miłość jest wartością czynną, dynamiczną i ciągle się przeobrażającą, dlatego nie wolno nam się zatrzymać w miejscu. Gdyż jak powiedziała Ursula K. Le Giun „Miłość nie tkwi w miejscu jak kamień. Miłość musi być wyrabiana jak chleb, ciągle robiona na nowo, żeby była świeża.” I właśnie tego życzę wszystkim!

Źródło:
E. Fromm, O sztuce miłości.
A. de Saint-Exupery, Mały Książę.
O. Tokarczuk, Gra na wielu bębenkach.
Fotografia: flickr.com – VinothChandar